کلینیک جامع آموزش پزشکی

کلینیک جامع آموزش پزشکی

همچنین می توانید کانال ما در تلگرام را دنبال کنید با عنوان: نکات مهم سلامتی t.me/public_health
کلینیک جامع آموزش پزشکی

کلینیک جامع آموزش پزشکی

همچنین می توانید کانال ما در تلگرام را دنبال کنید با عنوان: نکات مهم سلامتی t.me/public_health

14 توصیه کلیوی

14 توصیه کلیوی

احتمالا می دانید که غلیظ شدن ادرار سبب ته نشینی و رسوب ترکیبات موجود در آن و در نتیجه تشکیل سنگ کلیه می شود. این سنگ ها در این عضو حساس، متشکل از مواد آلی هستند و گاهی مواقع در اندازه های مختلف به کوچکی یا بزرگی یک قلوه سنگ یافت می شوند.توصیه کلیوی
همان طور که اشاره شد، حجم کم ادرار مهم ترین عامل خطر برای تشکیل سنگ های ادراری شناخته شده است اما سنگ های کلسیمی، شایع ترین نوع آنها هستند زیرا دفع کلسیم در این موارد افزایش می یابد:
هیپوتیروییدیسم (کم کاری تیروئید)، پس از مصرف مقدار زیاد ویتامین D، در طی عدم تحرک برای طولانی مدت، استئوپروز (پوکی استخوان) و بعد از مصرف مقدار زیاد کلسیم.
از سوی دیگر، کاهش جذب آب به وسیله روده در اثر
اسهال یا از دست رفتن آب به صورت تعریق در مناطق گرمسیر نیز در ایجاد این نوع سنگ ها موثر شناخته شده اند. اما عارضه آن، درد شدیدی است که در اثر جا به جایی سنگ ایجاد می شود. توصیه های تغذیه ای که مبتلایان به سنگ کلیه باید به آن توجه کنند، آن است که مقدار زیادی مایعات دریافت کنند که به این ترتیب ادرار رقیق خواهد شد و در بعضی موارد با تغییر اسیدیته ادرار از رسوب سنگ می توان جلوگیری کرد. و اما توصیه های ۱۴گانه:

 ۱) متبلایان باید دریافت مایعات را به بیش از ۳ تا ۴ لیتر در شبانه روز افزایش دهند. این کار موجب افزایش حجم ادرار و کاهش غلظت مواد تشکیل دهنده سنگ می شود. افرادی که کلیه های سنگ ساز دارند باید حداقل ۲ لیتر در طی روز مایعات مصرف کنند.

 ۲) هرگز خود را به مرحله احساس تشنگی نرسانید زیرا بروز این حس نشان از لااقل ۲درصد کاهش آب بدن است.

 ۳) در مورد سنگ های کلسیمی، از غذاهای غنی از کلسیم و ویتامینD پرهیز و در محدوده توصیه شده (۲ لیوان شیر یا مایعات،یا ۳۰ گرم پنیر) دریافت شود.

 ۴) در مورد سنگ های فسفات کلسیم و سنگ های فسفات آمونیوم و منیزیم، باید PH ادرار را اسیدی کرد.

 ۵) در مورد سنگ های اگزالات کلسیمی باید از مصرف غذاهای غنی از اگزالات (آلبالو، آلو، کشمش، تمشک، ریواس، جوانه گندم، گوجه فرنگی، چغندر، کرفس، بادمجان، تره فرنگی، جعفری، اسفناج، شکلات، بادام زمینی، فلفل سبز، هویج، قهوه فوری و چای)خودداری شود. از مکمل ویتامینC نیز نباید استفاده شود؛ به دلیل آنکه موجب افزایش دفع اگزالات و رسوب آن در کلیه ها می شود و در این شرایط PH ادرار باید قلیایی شود.

 ۶) در مورد سنگ های سیستئینی هم PH ادرار باید قلیایی شود.

 ۷) در مورد سنگ های اسید اوریکی، پورین رژیم غذایی را باید کاهش داد و PH ادرار را هم قلیایی کرد.

 ۸) کاهش مصرف پروتئین حیوانی نیز لازم است. این پروتئین ها مقدار کلسیم، اگزالات و اسید اوریک را افزایش می دهند.

 ۹) در افرادی که مستعد تشکیل سنگ هستند، دفع ادراری کلسیم کاهش می یابد. رژیم غذایی حاوی چربی و نمک زیاد و میزان کم فیبر خطر تشکیل سنگ های کلیوی را بالا می برد. پس این افراد باید فیبر غذایشان را افزایش دهند.

 ۱۰) کاهش دریافت کافئین نیز توصیه دیگری به این بیماران است. دریافت زیاد مواد غذایی کافئین دار، دفع ادراری کلسیم را افزایش داده و شانس تشکیل سنگ را بیشتر می کند. احتمال تشکیل سنگ در افرادی که مقدار زیادی الکل مصرف می کنند نیز بالاست.

 ۱۱) از آنجایی که ویتامین C نیز می تواند به اگزالات تبدیل شود به نظر می رسد که دریافت بالای ویتامین C احتمال تشکیل سنگ کلیه را افزایش می دهد. با وجود این، معمولاً میزان اگزالات ادرار افزایش نمی یابد مگر اینکه دوز ویتامین C دریافتی از ۶ گرم در روز تجاوز کند که این امر هم در افراد معدودی دیده شده است. در افراد مستعد تشکیل سنگ که مقادیر بالای ویتامین C دریافت می کنند، مکمل یاری با ویتامین B۶ و منیزیم می تواند خطر افزایش اگزالات در ادرار را کاهش دهد.

 ۱۲) جالب است بدانید که ویتامین B۶ برای شکستن اگزالات مورد نیاز است و در افرادی که میزان اگزالات ادرار آنها بالاست، احتمال تشکیل سنگ را کم می کند. از منابع غذایی این ماده مغذی می توان به موز، سیب زمینی، عدس و اسفناج اشاره کرد.

 ۱۳) غذاهایی که PHادرار را اسیدی می کنند عبارتند از انواع گوشت قرمز و سفید، پنیر، تخم مرغ، نان و غلات، ذرت و عدس، آلو، گوجه، آب آلو وگوجه اما غذاهایی که PH ادرار را قلیایی می کنند شامل شیر و فرآورده های آن به جز پنیر، تمام سبزی ها به غیر از ذرت و عدس و تمام میوه ها به استثنای آلو و گوجه سبزند. کره، عسل، روغن، شکر، چای، قهوه و خامه نیز جزو غذاهای خنثی به حساب می آیند.

 ۱۴) ماءالشعیر نیز می تواند برای کسانی که سنگ هایی از جنس اگزالات کلسیم دارند، مفید واقع شود.البته باید چند روزی پشت سر هم مصرف شود. اگر اثر نکرد، دیگر ادامه مصرفش فایده ای ندارد چون تأثیر ماءالشعیر کوتاه مدت است.

کف پای صاف و نسخه ای شفاف برای آن

کف پای صاف و نسخه ای شفاف برای آن

کف پای صاف و پای طبیعی

اگر کف پای‌ فرزندتان صاف است و به خاطر درد پای او غصه می‌ خورید و نگران بروز مشکلات چشمی و کمردردهای آتی ‌اش هستید، خواندن گفتگوی زیر با دکتر محمدرضا گل‌ بخش، استادیار دانشگاه علوم پزشکی تهران در رشته ارتوپدی و فلوشیپ بیماری‌ های ستون فقرات در بیمارستان های سینا و شریعتی، را به ‌شما توصیه می ‌کنیم.

برای بچه ‌ای که با صافی کف پا به مطب یا درمانگاه مراجعه می ‌کند، چه کارهایی انجام می ‌شود؟

اولین قدم برای بچه این است که پزشک مطمئن باشد که آیا صافی کف پای او علت زمینه ‌ای خاصی داشته است یا نه. ممکن است در بعضی موارد، تغییرات زمینه‌ ای مثل دگرگونی در زاویه یا چسبیدن استخوان ‌های کف پا به هم وجود داشته باشد. همچنین ممکن است یکی از استخوان‌ های مچ پا به جای آن که افقی باشد، عمودی قرار گرفته باشد و این قرار گرفتن به صورت عمودی موجب صافی کف پا بشود.

برای کودک مبتلا به صافی کف پا چه درمان‌ هایی لازم است؟

در قدم اول همان‌ طور که عرض کردم باید علت‌ های زمینه‌ ای را بررسی کنیم. اگر علت اولیه‌ ای در کار نبود و ما تنها با صافی کف پا به صورت ساده رو به ‌رو هستیم، باید در نظر بگیریم که ممکن است با رشد و بزرگ شدن بچه، قوس کف پای او به حالت طبیعی برگشت کند. در واقع باید به بچه فرصت داده شود تا به سن 8 تا 10 سالگی برسد چون در خیلی از مواردی که کودک در سنین پایین، کف پای صافی دارد، دیده می ‌شود که با رسیدن به سن 8 تا 10 سالگی قوس کف پای او به حالت طبیعی برمی ‌گردد، بنابراین در این کودک اگر صافی کف پا بهبود نیابد، می ‌توانیم مطمئن باشیم که فرزند ما به صافی کف پا مبتلا است.

در این صورت برای این بچه باید چه کرد؟

حتی در این صورت هم اگر راه رفتن فرد همراه با درد نباشد یا درد پای او تداخلی در کارش ایجاد نکند، درمانی برای بیمار انجام نمی ‌شود چون اصلا در این فرد، صافی کف پا مشکلی ایجاد نمی‌ کند که ما آن را درمان کنیم. دوباره هم تاکید می ‌کنم تا زمانی که بیماری با صافی کف پا مشکلی در راه رفتن ندارد و احساس درد نمی ‌کند، برای او درمانی انجام نمی‌ دهیم.

و اگر احساس درد یا مشکل در راه رفتن داشته باشد؟

تنها در یکی از حالت‌ ها که ممکن است ما در مچ پا یک استخوان فرعی داشته باشیم می ‌توان از کفش طبی استفاده کرد، آن هم برای مدتی و اگر درد بچه خوب نشود، باید جراحی را در نظر گرفت. در سایر موارد، در صورت وجود علت زمینه ‌ای و درد ناتوان ‌کننده باید از همان ابتدا به فکر جراحی بود.

فیزیوتراپی یا استفاده از مُسکن‌ چه تاثیری در برخورد با این بیماران دارد؟

اگر به دوران نوزادی برگردیم، چون کف پای یک ‌سری از نوزادان دارای چربی است یا به اصطلاح تپل هستند و یا در نوزادانی که تازه متولد شده ‌اند به دلیل نحوه ی قرار گرفتن در شکم مادر، ممکن است کف پای آن ها به طور کاذب، صاف به نظر برسد.

تنها در درصد کمی از نوزادان ممکن است صافی کف پای آن ها حقیقی باشد. همچنین در کودکان 18 ماهه که پدر و مادر به تازگی متوجه صافی کف پای آن ها شده‌ اند، اکثرا از نوع انعطاف ‌پذیر است که آن هم نیاز به صبر و حوصله دارد تا با نظارت پزشک و گذشت زمان آرام‌ آرام بهبود پیدا کند.

استفاده از داروهای مُسکن هم تنها در فاز حاد درد و التهاب می ‌تواند مفید باشد. نکته ی جالب این است که در مقایسه با سایر بیماری‌ های ارتوپدی، فیزیوتراپی در این جا تاثیر کمتری دارد.

صافی کف پا

ممکن است حالت صافی کف پا تغییر کند؟

ببینید؛ ما دو نوع صافی کف پا داریم: انعطاف‌ پذیر و انعطاف ‌ناپذیر.

در نوع انعطاف‌ پذیر، تنها در حالتی که بیمار ایستاده و وزن روی پای خود می‌ گذارد، کف پای او صاف است ولی اگر همین بیمار وزن را از روی پای خود بردارد و مثلا روی لبه ی تخت بنشیند، قوس کف پای او تشکیل می ‌شود.

برعکس در نوع انعطاف ‌ناپذیر، صافی کف پا در همه ی حالت‌ ها وجود دارد، یعنی چه بیمار نشسته باشد، چه ایستاده، کف پای او صاف خواهد بود.

این درست است که می‌ گویند صافی کف پا در درازمدت باعث کمردرد می ‌شود؟

خیلی ‌ها بر این باور هستند که صافی کف پا باعث درد کمر و ضعف بینایی می ‌شود. البته عرض می‌ کنم که اگر صافی کف پا علامت ‌دار باشد، می‌ تواند باعث درد پا و اشکال در راه رفتن بشود اما مطالعات انجام شده نتوانسته ارتباطی را میان صافی کف پا و کمردرد یا اختلال بینایی ثابت کند. پس می ‌توان گفت که در حال حاضر هیچ رابطه ‌ای بین صافی کف پا با کمردرد یا مشکلات بینایی‌ نشان داده نشده است.

می ‌توان با استفاده از کفش ‌های طبی، صافی کف پا را درمان کرد؟

بحث اعتقاد به کفش‌ های طبی از موضوعات مورد علاقه و رایج در خانواده‌ هایی است که فرزند آن ها دچار صافی کف پا است. بسیاری از خانواده ‌ها در مراجعه به پزشک به او اصرار می‌ کنند که برای فرزندشان کفش طبی تجویز کند. اگر خانواده ‌ای برای اولین بار متوجه صافی کف پای فرزند خود شود و با عجله و اضطراب او را به مطب پزشک بیاورد، باید به این نکته توجه کند که دادن کفش طبی هیچ تاثیری در درمان کودک ندارد و تنها اثر مثبت آن، ایجاد آرامش در والدین کودک است و این نکته ‌ای که من عرض می ‌کنم یک نکته کاملا علمی است.

علت اصرار پدر و مادرها به تهیه کفش طبی چیست؟

علت ‌اش این است که از نظر ذهنی پدر و مادرها نمی ‌توانند قبول کنند که بچه صافی کف پا داشته باشد و هیچ درمانی نگیرد. در واقع، کفش طبی جز تحمیل هزینه بر دوش خانواده(با توجه به این که کفش ‌های ارتوپدی در همه جای دنیا گران هستند) و اذیت شدن بچه، هیچ فایده ‌ای برای کودک مبتلا به صافی کف پا ندارد. دوباره و به طور کاملا جدی عرض می‌ کنم که تنها فایده ی کفش طبی آرام شدن نگرانی و اضطراب پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ بچه است. البته در مورد کفش طبی تنها یک استثنای نادر وجود دارد که توضیح دادم.

پس باید چه کار کرد؟

منابع علمی پزشکی که ما از آن ها استفاده می ‌کنیم به ما توصیه می‌ کند که بهترین کار این است که پزشک برای بیمار وقت بگذارد. با پدر و مادر بیمار صحبت کند و به آن ها توضیح بدهد که صافی کف پا در درازمدت عوارضی ندارد و کفش طبی هم باعث بهبود فرزندشان نخواهد شد. اگر این تعامل دو طرفه بین پزشک و خانواده بیمار ایجاد نشود، تنها اتفاق این است که خانواده بیمار، پزشک کودک خود را عوض می ‌کند. از پزشک اول به پزشک دوم و از پزشک دوم به پزشک سوم و این روند تا آن جا ادامه می ‌یابد که بالاخره برای بیمار کفش طبی تجویز شود. این مشکل را باید حل کرد و راه‌ حل آن همان است که عرض کردم، یعنی صحبت مسوولانه و دلسوزانه با بیمار و توضیح دادن برای او که این چیزی که شما به دنبال آن هستی، ممکن است ریشه در باوری نادرست داشته باشد.

پس صافی کف پا می ‌تواند بیماری نگران ‌کننده‌ ای نباشد؟

دقیقا. باید به خانواده ها اطمینان داد و باید به بیمار اجازه داد که فعالیت‌ های عادی روزمره ی خود را در پیش بگیرد. اگر درد برای او ایجاد شد، اولین قدم، تعدیل فعالیت ‌های شدید است و در صورت بی‌ فایده بودن می ‌توان به فکر درمان‌ های جدی‌ تر بود.

کفش ؛ از دیروز تا امروز

کفش ؛ از دیروز تا امروز

تاریخچه کفش

بدون تردید کفش یکی از نخستین پوشیدنی هایی است که اجداد و نیاکان ما انسان ‌های امروزی، به ضرورت ساخت آن پی بردند. کفش ‌هایی که انسان‌ های اولیه از آن ها به عنوان پوششی برای محافظت از پاهای شان در برابر هر گونه آسیب احتمالی استفاده می‌ کردند بسیار متفاوت بوده از آن چه ما امروزه به عنوان کفش می ‌پوشیم.

وارد یک فروشگاه کفش ‌فروشی امروزی شوید و نگاهی به اطراف تان بیندازید؛ کفش‌ های پاشنه ‌بلند، کفش ‌های بدون پاشنه، چکمه، کفش‌ های پوست ماری، صندل و کفش ‌های تخت چرمی انواع مدل‌ هایی هستند که در ویترین این فروشگاه می ‌بینید.

اگر چه به نظر می ‌رسد که این کفش ‌ها مدل‌ های جدیدی هستند اما شاید برای تان جالب باشد بدانید که هیچ یک از این مدل ‌های مختلفی که امروزه در کفش ‌فروشی ‌ها می ‌بینید کمتر از 400 سال قدمت ندارند.

کفش در گذر زمان

شاید شنیده باشید که برخی از افراد بر این باورند کفشی که هر فردی می ‌پوشد می ‌تواند نشان‌ دهنده ی جایگاه اجتماعی او باشد.

این باور نیز ریشه در گذشته‌ های دور دارد. از گذشته ‌های خیلی دور یعنی حدود 5 هزار سال پیش مصری ‌ها چیزهایی به عنوان پاپوش که تا حدودی شبیه کفش ‌های امروزی بود به پا داشتند که در بردارنده ی حقایقی درباره ی وضعیت زندگی و طبقه اجتماعی آن ها بود.

کفش ‌هایی که در گذشته می ‌پوشیدند کفش ‌هایی روباز و شبیه به صندل‌ های امروزی بودند اما از آن جایی که مسیحی ‌ها عقیده داشتند که کفش باید کاملا پاها را بپوشاند به تدریج پوشیدن کفش ‌هایی در بین مردم مرسوم شد که کفش ‌هایی روبسته بودند.

از آن جایی که در قرن چهاردهم میلادی، پیشرفت ‌های به دست آمده در زمینه صنعت، زمینه ی مناسبی را به وجود آورد تا از آن پس از پارچه و چرم برای ساخت کفش استفاده شود بسیاری، قرن چهاردهم میلادی را نقطه عطفی برای رواج مُد در میان انسان ‌ها می‌ دانند.

جالب است بدانید که کفش ‌های نوک‌ تیز از اولین مدل‌ های کفش‌ های چرمی بودند که قدم به دنیای مُد گذاشتند و همه ی افراد پوشیدن کفش ‌های نوک ‌تیز را نشان ‌دهنده شخصیت اجتماعی افراد می ‌دانستند. اما در قرن پانزدهم کفش‌ های نوک ‌پهن جایگزین کفش‌ های نوک ‌تیز شدند.

یکی از کفش‌ هایی که پوشیدن آن ها در آن زمان در بین خانم‌ ها متداول و مرسوم بود کفش‌ هایی بودند که به اصطلاح به آن ها کفش ونیزی گفته می‌‌ شد.

تا سال 1800 میلادی کفش‌ ها به گونه‌ ای طراحی و ساخته می ‌شدند که هیچ تفاوتی بین پای راست و پای چپ وجود نداشت تا این که به تدریج کفش‌ های استانداردی جایگزین این کفش ‌ها شدند که هر لنگه از آن ها به طور اختصاصی برای پاهای چپ و راست طراحی و ساخته می ‌شد.

در گذشته بسیاری از افراد بر این باور بودند که با پوشیدن کفش ‌های پاشنه‌ بلند می ‌توانند به همه نشان بدهند که از قدرت بیشتری برخوردار هستند.

اگرچه پیش از قرن هجدهم میلادی پوشیدن کفش هنوز چندان در بین همه مردم مرسوم نبود اما از آن پس با وجود چرخ خیاطی و همچنین تولید پارچه ‌های ارزان‌ قیمت، کفش در مقایسه با قبل بسیار ارزان شد و به این ترتیب زمینه مناسبی فراهم شد تا از آن پس همه افراد بتوانند پوشیدن کفش را تجربه کنند.

بدون شک مدل‌ های مختلف کفش‌ هایی که پوشیدن آن ها در هر منطقه‌ ای متداول و مرسوم است برگرفته از محیط زندگی افراد و فرهنگ و باورهای حاکم بر آن جامعه است.

اگرچه این روزها صنعت تولید کفش مراحل بسیار مهمی را پشت سر گذاشته و در مقایسه با گذشته از پیشرفت قابل توجهی برخوردار شده، اما همچنان در برخی از کشورها، مردم هنوز پا برهنه راه می ‌روند!

کفش ال ای دی

کفش‌ هایی از جنس LED

یک طراح ایتالیایی کفش‌ های جدیدی را طراحی کرده است که در ساخت آن ها از نوارهای باریک LED استفاده شده است.

در ساخت این کفش از مواد الکترولومینسانس استفاده شده است. از اول ماه فوریه سال جدید میلادی این کفش‌ ها به قیمت 1650 دلار به فروش گذاشته می‌ شود.

این کفش ‌ها که از قابلیت شارژ برخوردار است در تاریکی می ‌درخشند.

بنابراین شما می ‌توانید بدون نیاز به داشتن یک منبع نور در تاریکی با این کفش‌ ها قدم بزنید و از نور آن برای روشنایی محدوده اطراف خود استفاده کنید. بسیاری بر این باورند که این کفش ‌ها نسل جدیدی از کفش ‌ها هستند که می ‌توان آن ها را ترکیبی از نیازهای اولیه انسان‌ ها با جدیدترین تحولات دنیای فناوری به شمار آورد.

در تهیه کفش به چه نکاتی توجه کنیم

مهم ترین وظیفه ی کفش حفاظت از پا و ممانعت از آسیب رسیدن به آن است ولی متاسفانه بسیاری از کفش ها به پا آسیب می رسانند. کفش نامناسب یکی از علل مهم بسیاری از بیماری های پا است و می تواند موجب بروز بیماری هایی مانند انحراف شست پا، ساییدگی شست پا، میخچه، انگشت چکشی و فرو رفتن ناخن در انگشت شود. کفش جدای از زیبایی باید با دوام و راحت هم باشد.

مهم ترین معیارهایی که موقع تهیه ی کفش باید به آن ها دقت کنیم عبارت هستند از:

* هر چه سن شما بالاتر می رود اندازه ی پای شما بزرگ تر می شود. پس هر بار که کفش می خرید آن را امتحان کنید.

* خانم ها نباید کفش های با پاشنه ی بلندتر از پنج سانتی متر بپوشند.

* کفش را در عصرها بخرید چون عصرها پای شما بزرگ تر است.

* کفش باید هم در ناحیه پنجه و هم در ناحیه پاشنه فیت و اندازه پای شما باشد.

* هر دو کفش چپ و راست را پوشیده و امتحان کنید. در بسیاری از مردم اندازه ی پاها با هم متفاوت است. کفش را به اندازه ی پای بزرگ تر بخرید و در داخل کفشی که پای کوچک تر در آن می رود یک کفی نازک بگذارید.

* وقتی برای امتحان کردن کفش سرپا می ایستید باید در جلوی کفش و در جلوی بلندترین انگشت شما یک سانتی متر فضای خالی وجود داشته باشد.

* با کفش چند قدم راه بروید تا از راحت بودن آن مطمئن شوید.

* هیچ وقت معیار شما برای انتخاب اندازه کفش شماره ای که روی آن نوشته شده است نباشد. این اندازه ها بر حسب شکل و سازنده کفش متفاوت است. همیشه کفش را به پا کرده و امتحان کنید.

* کفشی را انتخاب کنید که تا حد امکان به شکل پای تان باشد.

* مطمئن شوید پنجه کفش تان به اندازه ی پنجه پای تان بوده و تنگ نباشد. پنجه پهن ترین قسمت پا و کفش است. کفش های نوک تیز و با پنجه تنگ نخرید.

* هیچ وقت کفش تنگ نخرید و فکر نکنید کفش به تدریج و با پوشیدن، جا باز می کند.

* پاشنه پا در عین این که باید در کفش احساس راحتی کند، باید فیت هم باشد. پشت کفش باید پاشنه پای تان را کاملا دربر گرفته و اجازه ی سُرخوردن و حرکت در کفش را به آن ندهد. در حین راه رفتن نباید پاشنه ی پای تان از کفش بیرون بیاید.

* وقتی پای تان در کفش است باید بتوانید به راحتی انگشتان پای تان را خم و راست کنید.

کفش بچه ها

کفش بچه ها

بچه ها تا زمان راه رفتن نیاز به کفش ندارند. کفش بچه باید نرم و قابل انعطاف باشد. پنجه ی آن باید به اندازه ی کافی پهن و جادار باشد که انگشتان پا به راحتی در آن خم و راست شوند و جا برای رشد پنجه داشته باشد. اگر طول کفش بچه را به اندازه ی عرض یک انگشت بلندتر تهیه کنید جا برای رشد شش ماه پا خواهد داشت. پای بچه را به طور مرتب برای علایم فشار کفش مثل قرمزی، پینه و یا تاول نگاه کنید. برای بچه های کوچک کفش های چکمه ای نخرید چون پوشیدن آن ها برای شان مشکل است.

کفش خانم ها

بهترین کفش برای خانم ها کفش با پاشنه ی 2 تا 3 سانتی متر با یک پنجه ی پهن است. هرچه پاشنه بلندتر باشد فشار بیشتری را به پنجه وارد می کند. بسیاری از کفش های پاشنه بلند پنجه های باریک هم دارند و این وضعیت شرایط را برای پنجه و انگشتان پا بدتر می کند.

صندل و استانداردهای آن

صندل و استانداردهای آن

صندل

تابستان که می شود، بازار فروش صندل و کفش های روباز داغ می شود؛ صندل هایی که هر کدام زیبایی خاصی دارند. اما پزشکان می گویند اگر چه صندل های پاشنه بلند و لاانگشتی زیباتر از بقیه به نظر می رسند، ولی این صندل های غیر استاندارد می تواند سلامت ما را قربانی زیبایی کنند.

البته اگر فقط گه گاهی از این قبیل صندل ها استفاده شود، مشکلی پیش نمی آید ولی اگر یک جفت صندل لاانگشتی زیبا و پُرنگین برای تابستان خریده اید و با خودتان عهد کرده اید تا پایان تابستان آن را از پای تان بیرون نیاورید، بدانید که زنگ خطر برای شما به صدا درآمده است.

یک صندل و صد مشکل

مجله ی نیویورک تایمز، در یک گزارش خبری به تمام کسانی که این پاپوش تابستانی را می پوشند هشدار می دهد که کم کم باید منتظر احساس درد در پاهای شان باشند. به تازگی، گروهی از محققان در دانشگاه ابرون در الاباما، بیومکانیک صندل های لاانگشتی و آسیبی را که به پاهای افراد وارد می کنند؛ مورد بررسی قرار داده اند. سرپرست این گروه تحقیقاتی می گوید: " وقتی ما راه رفتن کسانی که دمپایی لاانگشتی پوشیده اند را مورد بررسی قرار دادیم متوجه شدیم بیشتر افراد وقتی این نوع کفش های تابستانی را می پوشند مدل راه رفتن شان تغییر می کند. همین بد راه رفتن موجب بروز دردهایی در پاشنه ی پا، ساق پا و حتی ران و لگن و کمر افراد می شود."

نتایج این مطالعه ی جدید در کنگره ی سالانه طب ورزش در ایندیاناپلیس ارایه شده است.

محققان می گویند شاید صندل های لاانگشتی زیبا باشند ولی وقتی شما آن ها را می پوشید قدم های تان را کوتاه تر از حالت عادی برمی دارید و پاشنه ی پای شما هنگام برخورد با زمین نیروی کمتری بر زمین وارد می کند. همچنین شما برای حفظ موقعیت دمپایی لاانگشتی در پای تان نمی توانید هنگام راه رفتن پنجه ی پای تان را مانند حالت عادی به سمت بالا حرکت دهید.

صندل های تان را دور نیندازید!

محققان می گویند این هشدارها اصلا به این معنا نیست که شما دمپایی های لاانگشتی تان را دور بیندازد. دمپایی های لاانگشتی برای راه رفتن کوتاه مدت در کنار دریا و استخر مناسب هستند. همچنین پوشیدن آن ها پس از یک مسابقه ی ورزشی و استراحت دادن به پاها اشکالی ندارد ولی اگر صندل های لاانگشتی را می خواهید برای خرید و یا پیاده روی های تابستانی بپوشید، بهتر است آن را با یک کفش استاندارد تابستانی جایگزین کنید. نکته ی مهم این است که پا به هنگام حرکت باید در یک حالت ثابت بماند. در کفش های که پشت باز هستند هنگام حرکت، یک انرژی صرف بیرون نیفتادن آن ها از پا می شود و این کفش ها موجب خستگی بی مورد می شود. بنابراین توصیه می شود که اگر قصد پیاده روی های طولانی تر از 20 دقیقه را دارید، به هیچ وجه صندل نپوشید.

همچنین بعضی از محققان می گویند پوشیدن یک جفت صندل لاانگشتی زیبا احتمال لغزش و زمین خوردگی را افزایش می دهد چون این صندل ها کف بدون عاجی دارند و حفظ تعادل با آن ها هنگام راه رفتن مشکل است. از طرف دیگر می گویند پوشیدن این صندل تابستانی موقع رانندگی هم خطرناک است چون ممکن است صندل زیر گاز یا ترمز گیر کند و شما نتوانید به موقع وسیله ی نقلیه خودتان را کنترل کنید.

صندل بنددار

صندل و سرطان پوست

گویا کار صندل های تابستانی خیلی بیش از این که فکر می کرده ایم با مشکل روبرو شده؛ چون در مطالعه ای دیگر، پزشکان انگلیسی به صندل پوش ها هشدار می دهند پوشیدن صندل های روباز لاانگشتی، خطر ابتلا به سرطان پوست را افزایش می دهد چون این کفش های تابستانی، روباز هستند و پوست را در برابر اشعه ی آفتاب قرار داده و احتمال ابتلا به این سرطان را در پوست پاها افزایش می دهند. پزشکان معتقدند سرطانی که در پاها ایجاد می شود ملانوم انتهای پا نام دارد که از هر دو نفر مبتلا به این بیماری یک نفر زنده می ماند. پزشکان توصیه می کنند اگر در تابستان صندل لاانگشتی به پا می کنید، حتما روی پوست پاهای تان کرم ضدآفتاب با 15 spf بمالید.

صندل با کف صاف، ممنوع!

صاف بودن کف صندل ها هم دردسر دیگر این پاپوش های شیک تابستانی است. پزشکان توصیه می کنند که بهتر است کف، اندکی پاشنه داشته باشد و از قوس طبیعی پا تبعیت کند اما صندل های لاانگشتی کاملا صاف هستند که همین تخت بودن کف آن ها می تواند موجب بروز دردهایی در پاها شود.

در این میان نباید تصور کنید حالا که صندل های لاانگشتی حرف و حدیث های طولانی پشت سرشان است، صندل های تابستانی شیک و زیبا پاشنه بلند را با آن ها جایگزین کنید. هر چند از نظر بسیاری از طراحان مد و لباس، پوشیدن کفش تخت در فهرست " نبایدها " قرار می گیرد ولی پوشیدن صندل های پاشنه بلند زیبا و پُرنقش و نگار هم دردسرهای خاص خودش را دارد. وقتی چنین صندل هایی را می پوشید، تمام وزن بدن روی یک پاشنه قرار می گیرد و حفظ تعادل بدن دشوار شده و امکان زمین خوردن افزایش می یابد. ورم کیسه های مفصلی التهاب کپسول های مفصلی و آرتروز از عوارض استفاده ی طولانی مدت از صندل های پاشنه بلند است.

راهنمای خرید صندل

صندل های بنددار: این صندل ها راحت و ارزان قیمت هستند و برای کنار دریا بسیار مناسب می باشند. این صندل ها ساده اند و سطح یکنواختی دارند. بهتر است این مدل صندل را فقط با شلوارک بپوشید و یادتان باشد که هیچ وقت این مدل صندل بنددار را با جوراب نپوشید!

صندل های اسپرت: این صندل ها ضدآب هستند و دارای کفه ورزشی خاصی هستند که به کشش و انقباض آن کمک می کند. صندل های ورزشی معمولا چند نوار عرضی پهن دارد تا روی پا را محافظت کند. صندل اسپرتی که به خوبی طراحی شده باشد و سبک و راحت باشد، برای قایق سواری، پیاده روی و همچنین برای سایر فعالیت های بیرون از منزل در فصل تابستان بسیار خوب و مناسب است. این صندل ها از جنس لاستیکی، پلی اورتان یا وینیل است و در انواع رنگ ها موجود است.

صندل رسمی

صندل های رسمی: یک مدل صندل هم وجود دارد که از انواع دیگر آن کمی رسمی تر است. جایگزین کردن چرم به جای لاستیک و سگک های فلزی به جای نوارهای نایلونی باعث می شود تا صندل های اسپرت به مدل های رسمی تری تبدیل بشوند.

با رسمی تر کردن این صندل ها می توان آن ها را در مراسمی که در فصل بهار و تابستان در بیرون از منزل برگزار می شود، پوشید. می توانید این مدل صندل را با کت شلوار کتانی ست کنید.

 

از صندل تا پینه پا

کافی است چند ماه تمام صندل بدون جوراب بپوشید. آن وقت اگر نیم نگاهی به پاشنه ی پای تان بیندازید، می ‌بینید که حسابی پینه بسته است. دست وزنه ‌بردارها و کشاورزان هم، زیاد پینه می‌ بندد.

اگر پوست تان تحت فشار و اصطکاک مداوم قرار گیرد، پینه خواهد زد. ولی چه کار کنیم که دچار پینه نشویم و چگونه آن را درمان کنیم. صندل پوشیدن مداوم می‌ تواند موجب پینه بستن پا شود. اگر شما پینه را روی پای تان برای مثال در پاشنه ی پا مشاهده کردید، ممکن است علت آن پوشیدن کفش نامناسب باشد. در این صورت پوست پای شما در ناحیه ‌ای که پینه بسته است ضخیم شده و لایه ی شاخی آ‌ن ضخیم ‌تر از حالت عادی می ‌شود.

خانم‌ ها اغلب به پوشیدن کفش‌ های پاشنه بلند عادت دارند. در این صورت اگر به پوشیدن کفش ‌های پاشنه بلند و یا کفش ‌های نامناسب و غیراستاندارد برای پاها، ادامه دهند دچار پینه می ‌شوند. اگر به پوشیدن کفش‌ پاشنه بلند عادت دارید به‌ طور معمول در پشت پاشنه و اگر هر روز کفش نامناسبی می ‌پوشید در زیر پاشنه دچار پینه می ‌شوید. همچنین پینه در خانم‌ های چاق که کفش‌ های بدون پاشنه به پا می ‌کنند، شایع‌ تر است.

آسان ‌ترین راه برای از میان بردن پاشنه ی زبر، صاف کردن و تمیز کردن آن پس از گرم شدن پوست پا با آب گرم است. کافی است پوست تان را مدتی در آب گرم قرار دهید سپس با یک برس نرم و یا سنگ پا، پوست‌ های ناصاف و خشن را سایش دهید و تمیز کنید. این کار موجب از میان رفتن سلول‌ های مرده ی پوست و یا همان پینه ی پا می ‌شود. پس از این مرحله باید کرم یا پماد به پاشنه‌ ی پاهای تان بمالید. پوشاندن نواحی آغشته به کرم و چرب با پوشش پلاستیکی و یا پوشیدن کفی کمک زیادی به از میان رفتن پینه ی پا می ‌‌کند.

دمپایی ، کی و کجا ؟

دمپایی ، کی و کجا ؟

دمپایی

دَمپایی نوعی پای‌ افزار نرم و سبک است که برای پوشیدن در محیط خانه به کار می‌ رود و پا را هم کامل نمی‌ پوشاند.

دمپایی‌ ها را معمولا از جنس پلاستیک یا نمد یا چرم نرم درست می ‌کنند و گاه لایه‌ ای از پارچه نیز بر روی آن ها دوخته می ‌شود.

دمپایی ‌های پلاستیکی بیشتر برای استفاده در حمام یا کنار استخر کاربرد دارد.

منظور از واژه ی دمپایی این است که این پای‌ افزار در کفش ‌کن قرار ندارد و در درون خانه نزدیک به پای صاحب آن(دمِ پای او) قرار دارد.

دمپایی روفرشی

یکی از حوادث شایع در منزل، فرو رفتن اجسام نوک تیز یا برنده در کف پا است که می تواند موجب زخم یا سوراخ شدن کف پا شود؛ بنابراین بهتر است در منزل و روی فرش دمپایی بپوشید. دمپایی باید کاملا اندازه ی پا باشد. با پوشیدن دمپایی های گشاد و یا دمپایی های کوچک که پا به طور کامل در آن قرار نمی گیرد، احتمال زمین خوردن بیشتر می شود.

دمپایی های ابری، روی سرامیک، کاشی و یا سنگ به خصوص اگر سطح زمین خیس باشد، بسیار لیز و خطرناک است و باید از پوشیدن آن ها اجتناب کرد.

دمپایی حمام

دمپایی در استخر و حمام

دکتر‌ رضا ‌یعقوبی عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی جندی ‌شاپور اهواز می گوید: پوست مرطوب در برابر عوامل بیماری ‌زا نفوذپذیر است و به همین علت رعایت نکات بهداشتی و استفاده از دمپایی و وسایل شخصی در استخر ضروری است.

افزایش رطوبت و وارد شدن ضربه به پوست دو عاملی است که موجب نفوذپذیری پوست در برابر عوامل بیماری ‌زا می ‌شود به همین دلیل لازم است در استفاده از استخر، بهداشت شخصی رعایت شود.

زگیل کف ‌پا از بیماری ‌های شایع در استخرها است که در صورت استفاده نکردن از دمپایی شخصی، امکان ابتلا به این بیماری افزایش می ‌یابد.

قارچ کف پا نیز از دیگر بیماری ‌های پوستی است که امکان ابتلا به آن در استخرها وجود دارد.

برای پیشگیری از ابتلا به قارچ کف پا توصیه می ‌شود در استخر حتما از دمپایی شخصی استفاده شود.

همچنین وارد آمدن ضربه به پوست نیز آن را نسبت به عوامل بیماری ‌زا نفوذپذیر می‌ کند. پوشیدن دمپایی در محیط استخر علاوه بر پیش‌ گیری از تماس پا با عوامل بیماری ‌زا از وارد آمدن ضربه به پا نیز پیش ‌گیری می ‌کند.

دمپایی های لاانگشتی و دردهای احتمالی

استفاده ی طولانی مدت از دمپایی های لاانگشتی می تواند موجب بروز درد در ناحیه ی پا، کمردرد و یا حتی آسیب رسیدن به لگن شود.

مدیرکلینیک جاع آموزش پزشکی می گوید: پوشیدن دمپایی های لاانگشتی در واقع موجب تغییر در شیوه ی حرکات عادی و طبیعی فرد شده و در نهایت به پاها و زانوی فرد آسیب می رساند. تحقیقات نشان می دهد کسانی که دمپایی لاانگشتی به پا می کنند، حین راه رفتن گام های کوتاه تری برمی دارند و پاشنه های پای خود را با نیروی عمومی کمتر به زمین می زنند.

به همین دلیل توصیه می شود که افرادی که به هر دلیل مایل به پوشیدن این دمپایی ها هستند، فقط برای مدت زمانی کوتاهی از آن ها استفاده کنند.

دمپایی لاانگشتی

دمپایی‌ های لاانگشتی و التهاب تاندون ها

پزشکان هشدار دادند: پوشیدن دمپایی‌ های لاانگشتی و کفش صندل می ‌تواند باعث التهاب تاندون ها شود.

یک متخصص ارتوپد در آمریکا تاکید کرد: با نزدیک شدن به فصل تابستان تمایل به پوشیدن کفش های باز و دمپایی لاانگشتی بیشتر می ‌شود، اما باید نسبت به استفاده از این دمپایی هشدار داد؛ چرا که پوشیدن آن ها مخصوصا برای مدت طولانی، ‌باعث التهاب تاندون ها و مشکلات دیگر می‌ شود.

دکتر تزوی بار دیوید متخصص بیمارستان یورک پریس بیتاریان در نیویورک تصریح کرد: سازگار شدن پاها با دمپایی لاانگشتی یا صندل فشار زیاد و مشکل سازی به ماهیچه ی ساق پا وارد می ‌کند. چون پاها در این شرایط تلاش می‌ کنند که تعادل فرد را در هنگام راه رفتن با صندل حفظ کنند.

چه باید کرد؟

بهترین راه حل آن است که این انتقال از کفش بسته به صندل یا دمپایی به تدریج صورت گیرد تا ماهیچه‌ های ساق پا بتوانند خود را با وضعیت جدید سازگار کنند و به این ترتیب می تـوان از بروز درد و یا التهاب تاندون ها در ساق پا پیشگیری کرد.

ورزش دادن پا و تمرین کشیدگی پیش از استفاده از این نوع پاپوش‌ ها ضروری است.

کسانی که زیاد دمپایی پا می کنند

پوشیدن دمپایی های راحتی در بلند مدت می‌ تواند برای سلامت پا مضر باشد. پزشکان معتقدند راه رفتن مداوم با دمپایی باعث می ‌شود استخوان پشت پاشنه ی پا به سمت بیرون منحرف شود و فشار وزن بدن به صورت نامناسب در کف و کناره‌ های پا پخش شود که این امر عوارضی مانند خارج شدن عضو از شکل طبیعی را به همراه دارد.

کفش طبی و انواع کفی‌ های طبی

کفش طبی و انواع کفی‌ های طبیکفی طبی

کفش طبی چیست؟

اصطلاحا کفش طبی به کفشی گفته می شود که در کارگاهی خاص، با تجویز پزشک و زیر نظر مهندسین ارتوپدی فنی ساخته شود.

بیمارانی هستند که به دلیل مشکلاتی از قبیل قطع عضو در ناحیه پا و یا قسمتی از پنجه و دیگر بیماری ها دچار دفورمیتی و ناهنجاری شده اند که استفاده این افراد از کفش طبی و کفی های مخصوص می تواند، کمک قابل توجهی را به این عزیزان بکند.

و اما کفش هایی که در بازار و مغازه های کفش فروشی موجود است و گاهی برای فروش بیشتر، نام کفش طبی روی آن ها می گذارند که ممکن است واقعیت نداشته باشد. بعضی از کفش ها که جدیدا در بازار یافت می شوند که به آن ها نیز کفش طبی گفته می شود، این کفش ها گرچه طبی نیستند ولی ساختار طبیعی پای سالم را رعایت کرده اند. این کفش ها فقط برای افراد سالم خوب هستند نه برای کسانی که با مشکلات و دمفورمیتی های شدید مواجهند.

کفی طبی چگونه ساخته می شود؟

امروزه در بسیاری از مراکز توانبخشی و کلینیک های ارتوپدی فنی، با معاینه بالینی و لمس کف پا، مشاهده چگونگی راه رفتن و بر اساس تجربیات متخصص، کفی طبی برای افراد تهیه می شود.

در مراکز توانبخشی در کشورهای پیشرفته، اطلاعات شخص با استفاده از دستگاه های اندازه گیری نیرو و فشار کف پا در حالت حرکت و ایستاده دریافت و پردازش می شود.

نحوه توزیع فشارهای کف پا با امکانات گرافیکی به صورت نوار کف پا نشان داده می شود. به کمک چنین اطلاعات کمی و کیفی، متخصصین با سهولت بیشتری می توانند نسبت به تجویز دقیق تر کفی اقدام نمایند.

کفی

کاربرد کفش ها و کفی های طبی در دفورمیتی ها

دفورمیتی ( بدشکلی) در ناحیه پا در اثر حوادث و بیماری ها عارض می شود و بیماران را با مشکلات زیادی در راه رفتن و زندگی روزمره دچار می کند حتی در کودکان و نوجوانان استفاده از این نوع کفش ها به اصلاح و درمان آنان می انجامد.

سن مناسب برای تهیه کفش های طبی

از سنین خردسالی باید پای کودک را با کفشی مناسب آشنا کرد تا او اولین گام هایش را درست بردارد. پای کودک گوشتی است، او نیاز به کفشی دارد که پاشنه اش سفت و ساق دار باشد تا مچ پایش را بگیرد. بدین طریق کودک موقع راه رفتن محکم قدم برمی دارد. از نظر پزشکان متخصص استفاده از کفی طبی در افرادی که تغییر شکل آن ها هنوز به صورت ثابت درنیامده است، مفید است. یعنی در کودکان با استفاده از کفی طبی می توان صافی کف پا، پای طاقدیسی، انحراف پاشنه و انحراف زانوها به طرفین را اصلاح کرد. در سنین بالاتر نیز کفی اثر نگهدارنده دارد.

برهمین اساس، افراد نیازمند به استفاده از کفی های طبی شامل موارد زیر می شوند:

1- افراد دارای ناهنجاری های متحرک، برای اصلاح (صافی کف پا در کودکان).

2- افراد دارای ناهنجاری های ثابت برای کاهش درد و توزیع فشار.

3- افراد دارای پاهای دردناک برای کاهش درد (خار پاشنه و التهاب کیسه زلالی زیرپاشنه).

4- برای جلوگیری از تغییر شکل پا. اگر این کفی ها برای کودکان در سنین 7 تا 12 سال که کف پای آن ها درحال شکل گیری است، مورد استفاده قرار گیرد حاصل آن برخورداری از کف پایی استاندارد تا آخر عمر است. به علاوه این کفی ها درباره زنان باردار که در یک دوره 6 ماهه با اضافه وزن تحمیلی روبه رو هستند، توصیه می شود.

کفی های طبی

وظیفه هر کفی کفش باید این باشد که انواع ناهنجاری های بدن و یا الگوهای غلط راه رفتن را اصلاح کند. این کفی ها تنها به منظور تصحیح صافی کف پا به کار گرفته نمی شوند؛ بلکه هدف اصلی آن ها راحت تر کردن ایستادن، راه رفتن و دویدن است. به این ترتیب که به مقدار بسیار کمی، زاویه هایی را که در آن ها به پا ضربه می خورد، تغییر می دهند. هر شخصی با مقدار مشخصی از یک لایه نرم در کف پای خود متولد می شود. این لایه بالشتکی به صورت طبیعی امواج ضربه ای را که به کف پا وارد می شوند، ملایم تر کرده و به شیوه ای مناسب به کل پا اعمال می کند. متاسفانه با افزایش سن افراد این لایه طبیعی در طول زمان اثر خود را از دست داده و تحلیل می رود.

کفی سخت

جنس و شکل کفی ها

کفی ها از نظر جنس به 3 دسته کفی های نرم، کفی های نیمه سخت و کفی های سخت تقسیم می شوند. کفی ها از نظر شکل و ساختار نیز به انواع مختلف مثل کفی با حمایت کننده قوسی طولی، کفی با پد متاتارسال (برای صافی قوس عرضی و درد انتهایی استخوان کف پایی)، کفی با بالابر پاشنه (برای کسانی که قد کوتاهی دارند) تقسیم می شوند.

کفی های مواج بیشتر برای رفع خستگی و جلوگیری از اعمال فشار به پاها استفاده می شوند و موارد استفاده درمانی آن ها محدود است و کفی های دیگر نیز بسته به نوع عارضه به صورت خاص مورد استفاده قرار می گیرند.

گفتنی است، کفی های طبی غیرمواج در رفع خستگی مفید نیستند یا جذب شوک و امثال آن ها را انجام نمی دهند و درعین حال کفی های مواج برای اصلاح تغییر شکل، مثل صافی کف پا، نمی توانند کاربرد داشته باشند.

کفی های مواج خود به دو دسته عمومی و طبی برای پاهای خاص تقسیم می شوند. در نوع عمومی، این کفی ها کار پمپاژ خون، تقسیم وزن بدن در سطح کف پا و جذب شوک ها را انجام می دهند و نوع پاهای خاص این کفی ها نیز برای 3 دسته از افراد، یعنی کسانی که دارای خار پاشنه (زایده ای درقسمت جلوی استخوان پاشنه) هستند و هنگام راه رفتن، احساس درد در پاشنه می کنند یا افت قوس طولی پا دارند و همچنین برای استفاده، در بخش علمی تکمیلی در ارتوپدی و توانبخشی توصیه می شود. به علاوه کفی های مواج به واسطه جریان مواد سیال بر نقاط واکنش کف پا تاثیر می گذارند و با ماهیچه، رگ ها و تاندون ها سروکار دارند.

در کفش های تیز، کوچک ترین ضربه که به کفش وارد شود، مستقیماً به کمر منتقل می گردد. درحالی که در کفش های نوک گرد این ضربه ها گرفته می شود. در یک کفش مناسب، پاشنه و پنجه کفش باید گرد و خورده شود تا فشار را کم کند و انرژی زیادی از فرد هنگام راه رفتن گرفته نشود. نصب یک قالب مناسب در کفشی با این مشخصات باعث می شود، فرد احساس کند که در منزل نشسته و با غلتاندن پاهایش بر روی وردنه وریدهای پایش را استراحت می دهد.

آیا در هر نوع کفشی می توان از کفی های طبی استفاده کرد؟

کفش خریداری شده باید ویژگی های خاصی داشته باشد. امروزه تولید کننده ها دنبال مد و جنس ارزان قیمت هستند. کفش تولید شده فضای مناسبی برای نصب کفی های طبی ندارند و از کفش بیرون می زنند. کفش باید با رعایت اصول پزشکی ساخته شود و قالب طبی آن نیز توسط یک صنعت کار تهیه و در کفش تعبیه گردد.

کفش طبی

چگونه از کفش های طبی مراقبت نماییم؟

امروزه به دلیل افزایش روز افزون قیمت مواد اولیه باعث شده که هر روز قیمت این نوع کفش ها روز به روز افزایش پیدا کند و مدت زمان سفارش و ساخت طولانی تر شود پس باید در مورد مراقبت و نگهداری بهتر و طول عمر بیشتر کفش ها به چند نکته آسان توجه کنیم.

 1- حداقل هفته ای دوبار واکس بزنید.

2- چون برای ساخت کفش های طبی از چرم و مواد طبیعی استفاده می شود از شستن آن ها جدا خودداری نمایید.

3- در کفش های طبی معمولا از نوع و مدل ساق بلند و بندی استفاده می شود برای پوشیدن و در آوردن کفش، بندها را بیشتر باز کنید.

4- استفاده مکرر از کفش ها باعث ساییدگی زیره و تغییر حالت اولیه آن می شود که حتی اثر اصلاحی و درمانی آن را از بین می برد و به بدتر شدن وضعیت پا منجر می شود که باید تقریبا هر سه ماه یک بار جهت اصلاح آن مراجعه شود.


سنین مختلف، کفش های متفاوت

سنین مختلف، کفش های متفاوت

کفش کودک

کفش مناسب برای کودکان

برای نوزادان چه کفشی مناسب تر است؟ برای نوپایان چطور؟ و برای کودکان؟ این سوال ها از آن دست سوال هایی است که خیلی از والدین می پرسند. اگر شما هم دنبال پاسخ این پرسش ها می گردید، با ما همراه شوید....

برای نوزادانی که هنوز راه نمی روند، یعنی نوزادان تازه متولد شده، بچه های 12ماهه (و حتی بعضی از کودکان 18ماهه) انتخاب کفش چندان سخت نیست چون اولا آن ها به کفشی که برای شان انتخاب می کنید، اعتراضی نمی کنند و بهانه ای نمی گیرند. ثانیا از آن جا که آن ها نمی توانند راه بروند، هر کفشی که انتخاب کنید، آسیب چندانی به پای آن ها نخواهد رسید. در این سن و سال، کافی است کفشی که انتخاب می کنید، سبک باشد. حتی در این سن صرفا پوشیدن جوراب هم کفایت می کند و دیگر نیازی به پوشیدن کفش نیست!

کفش نوزادان

اگر فرزندتان تازه راه افتاده...

برای کودکانی که تازه راه افتاده اند، یعنی بین 21 تا 36 ماه سن دارند، بهتر است کفش های ساق بلند بخرید تا پا و مخصوصا قوزک پای آن ها را به خوبی بپوشاند. بهتر است کفش هایی که برای این سن انتخاب می شوند محکم باشند زیرا استخوان کودکان نوپا سست و ضعیف است. نکته دیگر آن که باید به کف کفش توجه کرد و نمونه هایی را انتخاب کرد که کف آن ها صاف نباشد تا کودک در مسیرهای خیس لیز نخورد. مهم ترین مساله در انتخاب کفش برای این رده سنی، طبی بودن کفش و برخورداری از قوس مناسب است.

کفش کودکان

برای بچه های بزرگ تر

وقتی کودکان کمی بزرگ می شوند، شروع به نظر دادن در انتخاب کفش خود می کنند اما مراقب باشید و بدانید که نباید همه چیز را به سلیقه کودک و انتخاب او موکول کرد. در این سن انتخاب کفش های سبک و مقاوم بسیار مهم است. وزن کفش باید به حدی باشد که سبب خستگی پای آن ها نشود، به ویژه آن که معمولا در این سن، آن ها ساعات زیادی را در مدرسه یا بیرون از خانه می گذرانند و کفش برای ساعات طولانی به پای آن ها است. ضمنا این را بدانید که اگر کفش چرمی نیز برای کودکان بخرید، معمولا کفش آن ها بیش از یک ماه عمر خواهد کرد.

مدیر کلینیک پزشکی درخصوص کفش مناسب می ‌گوید: چرم طبیعی یکی از ضروریات کفش خوب است، به خصوص در اطفال که تعریق پا در آن ها بسیار زیاد است. ولی در صورتی که به علت گرانی، فرد قادر به خرید این نوع کفش نباشد، لازم است که کفش پلاستیکی دارای منافذ متعدد تهیه شود.

به گفته این پزشک متخصص، قوام کفش یکی دیگر از دلایل اهمیت کفش است و لازم است در قسمت پاشنه، مستحکم و نگاه دارنده باشد و در قسمت پنجه، نرم و قابل انعطاف باشد.

کفش‌های تخت و بدون پاشنه و کفش‌ های پاشنه بلند، هر دو از عوامل بیماری ‌های پا به ‌شمار می‌ روند.

دکتر رحیمی با اعلام این مطلب می ‌افزاید: بهتر است کفش، پاشنه 2 تا 3 سانتی ‌متری داشته باشد و پاشنه کفش‌ های بلند بانوان، لژدار باشد.

وی می ‌افزاید: بهتر است رویه کفش بلند و بنددار باشد، زیرا کفش‌ های بنددار، قابل تنظیم به اندازه پا هستند و کفش ‌های با رویه کوتاه، باعث ایجاد درد و تورم در قسمت انگشتان پا می ‌شود.

کفش سالمندان

ارتباط سن و کفش

شاید این جمله را که "پس از چند روز، کفش جا باز خواهد کرد" را بارها از زبان فروشندگان کفش شنیده باشید ولی واقعیت این است که خرید کفش تنگ، بسیار مضر است و اگر از ابتدای خرید، به اندازه سایز نشود، تا آخر آزاردهنده و بیماری ‌زا خواهد بود.

دکتر رحیمی درباره ورزشکاران نیز متذکر می ‌شود: بسیاری از این افراد به علت عدم استفاده از کفش‌ های ورزشی اختصاصی، اغلب دچار آسیب می ‌شوند که باید به این امر توجه کافی داشته باشند.

کفش مناسب برای سالمندان

سالمندان باید کفشی نرم و قابل انعطاف به پا کنند تا به راحتی بتوانند پستی و بلندی ‌ها را حس کنند، در غیر این صورت احتمال زمین خوردن آن ها بسیار خواهد بود؛ استفاده از کفش های ایمن در سالمندان به قدری مهم است که می تواند آن ها را از خطر سقوط حفظ کند. بنابراین سالمندان باید در انتخاب کفش دقت کنند، کفش های کف لاستیکی و پاشنه کوتاه را انتخاب کنند و با دم پایی کف صاف یا در حالی که فقط جوراب به پا دارند از پلکان بالا نروند. افراد قوی و سالم نیز به دلیل تاثیرات طبیعی بالا رفتن سن مانند تعادل ضعیف، ضعف بینایی و اثرات جانبی ناشی از مصرف برخی داروها در معرض خطر افتادن و زمین خوردن هستند. از این‌ رو برای پیشگیری از زمین خوردن و کاهش خطر آسیب دیدگی‌ های ناشی از آن، آکادمی آمریکایی طب خانواده توصیه می ‌کند که این افراد باید کتانی‌ هایی با کف نرم بپوشند و کف کفش‌ های آن ها نیز نباید لیز باشد.

سلامت پا، قربانی زیبایی زنان

سلامت پا، قربانی زیبایی زنان

اثرات کفش پاشنه بلند و نوک تیز

انواع کفش های پاشنه بلند

پوشیدن کفش ‌های پاشنه بلند نه تنها روی سکوهای سالن‌ مد، بلکه در زندگی روزمره بسیاری از زنان در سراسر جهان جایگاه ثابتی دارد. این کفش‌ ها قد را بلندتر می‌ کند و به برخی احساس اعتماد به نفس بیشتری می ‌دهد.

هنگام پوشیدن آن ها بدن از حالت معمولی خود خارج و عضلات پا کشیده می ‌شود. مدت ‌ها است که نسبت به کفش‌ های پاشنه بلند نگاه بدبینانه ‌ای وجود دارد و پزشکان معمولا در مورد پی ‌آمدهای بد آن برای سلامتی هشدار می ‌دهند. کمردرد، واریس و خارج شدن بدن از حالت صحیح آن از مشکلاتی هستند که به استفاده از این کفش ‌ها نسبت داده می ‌شوند. البته ارتباط پوشیدن کفش پاشنه بلند با این عوارض به ‌طور علمی ثابت نشده است.

مضرات کفش پاشنه بلند برای سلامت پا! 

محققان متوجه شدند زنانی که مرتب و برای مدت‌ های طولانی کفش ‌های پاشنه بلند می ‌پوشند بیشتر دچار درد در ناحیه پا می‌ شوند، چرا که عضلات آن‌ ها بیش از اندازه کشیده می ‌شود و امکان استراحت برای آن‌ ها فراهم نیست.

 وضعیت بدنی در زمانی که کفش پاشنه بلند می پوشید به صورتی است که مرکز جرم بدن را به جلو متمایل می‌ کند و لگن و ستون مهره‌ ها از هم راستا بودن خارج می کند.

فشار پاشنه ی بلند، باعث بلندتر به نظر رسیدن پاها شود ولی بالا رفتن پاشنه باعث افزایش فشار روی پنجه پا خواهد شد.

عضله ساق پا متناسب با مقدار بالا رفتن پاشنه منقبض می‌ شود و این امر در طولانی مدت سبب کوتاه و سفت شدن عضله خواهد شد.

اعصاب مورتون پاشنه بلند و پنجه باریک می ‌تواند سبب رشد غیرطبیعی عصبی (نوروما) در بین انگشت ‌های سوم و چهارم شود که به نوبه خود باعث درد و بی ‌حسی انگشتان خواهد شد.

تاندون آشیل وقتی جلوی پا نسبت به پاشنه پایین می ‌آید، به سمت بالا کشیده می ‌شود. هرچقدر که طول این تاندون کوتاه تر شود، درد شدیدتر خواهد بود.

کفش پاشنه بلند

رنج بردن به خاطر زیبایی:

پاشنه ی بلند سلامتی را به خطر می اندازد

وقتی خانم ها از کفش پاشنه بلند استفاده می کنند  راحتی خود را فدای مد می کنند. ممکن است که پاشنه های بلند پا را زیبا تر نشان دهد ولی تاثیر تدریجی و منظم به دلیل بالا بودن پا بیشتر از آن چه که انتظار دارید خود را نشان می دهد. وقتی کفش پاشنه بلند می پوشید مهم است، بدانید که دقیقا چه چیزی را دارید برای زیبایی فدا می کنید.

خطرات کوتاه مدت:

عامل لیز خوردن و پشت پا خوردن

وقتی خانمی پاهایش در کفش پاشنه بلند لیز می خورد به سرعت تعادل خود را از دست می دهد و به سختی راه می رود. یک مسیر ساده از نقطه A  تا نقطه B با کفش پاشنه بلند، کار بسیار سختی می شود. پاشنه کفش ممکن است باعث رگ به رگ شدن یا پیچ خوردن قوزک پا یا زانو شود. یک شب خوب که با کفش پاشنه بلند شروع می شود ممکن است در آخر به اتاق اورژانس ختم شود.

خطرات بلند مدت:

تاثیر پاشنه کفش  روی بدن

وزن بدن روی پاشنه پا به مقدار مساوی تقسیم می شود. اگر روی پاشنه کفش این وزن درست تقسیم نشود نمی توانید تصور کنید که چه آسیب هایی به بدن خواهد رسید. تعادل بدن به سمت جلو تغییر پیدا می کند، در نوک انگشتان جایی که تحمل این همه فشار را ندارد.

زانوهای شما  فشار این تغییر را تحمل می کند. مطالعات نشان می دهد که پاشنه کفش فشار زیادی را هم به جلو و هم به پشت زانو وارد می کند؛ پوکی استخوان در زنانی که در بزرگسالی و جوانی کفش پاشنه بلند استفاده می کنند رایج است. کمردرد نیز یکی دیگر از عوارض بلند مدت پاشنه بلند است.

یافته ‌های جدید در مورد تأثیرات کفش پاشنه بلند بر سلامتی

کفش پاشنه ‌بلند بین خانم‌ ها محبوبیت زیادی دارد، اما تا کنون پزشکان همواره در مورد پی ‌آمدهای احتمالی آن برای سلامتی هشدار ‌داده ‌اند. حال پژوهشگران اتریشی به نتایج جدید دیگری در این زمینه دست یافته‌ اند.

اخیرا پژوهشگران دانشگاه وین اثرات کفش پاشنه بلند را روی عضلات ساق پا مورد بررسی قرار داده ‌اند. آن ها داوطلبان 20 تا 50 ساله را به دو گروه تقسیم کردند. گروه اول از زنانی تشکیل شده بود که به مدت دو سال به طور منظم کفش‌ های پاشنه بلندی می ‌پوشیدند که ارتفاع پاشنه‌ آن ها حداقل 5 سانتیمتر بود. در گروه دیگر زنانی مورد بررسی قرار گرفتند که همواره کفش‌ های تخت به پا می ‌کردند.

پژوهشگران اتریشی با استفاده از سونوگرافی دریافتند که رشته‌ های عضلانی پشت ساق پا در زنانی که مرتب کفش پاشنه بلند می ‌پوشند 13 درصد کوتاه ‌تر از دیگران است.

به دلیل پوشیدن کفش پاشنه بلند، عضله ساق پا متناسب با بالا رفتن پاشنه منقبض می ‌شود. این امر روی رشته ‌های عضلانی تأثیر منفی می‌ گذارد و موجب کوتاه و سفت شدن عضله می ‌شود.

اما بنا بر یافته‌ های پژوهشگران دانشگاه وین که در مجله‌ Journal of Experimental Biology چاپ شده است، کوتاه شدن عضله پشت پا در راه رفتن خانم‌ های علاقه‌ مند به کفش پاشنه بلند اختلال ایجاد نمی ‌کند، چون تاندون آشیل آن ها در اثر کشیده شدن پاها ضخیم ‌تر می ‌شود. از این رو ضخامت تاندون آشیل، تأثیر منفی کوتاه شدن عضله پشت پا را خنثی می ‌کند.

کفش پاشنه بلند

کفش پاشنه بلند خوب است یا بد؟

بنا بر پژوهش یادشده، خانم ‌هایی که کفش پاشنه بلند می‌ پوشند در حقیقت تنها زمانی دچار مشکل خواهند شد که تصمیم به پوشیدن کفش تخت بگیرند. تاندون آشیل آن ها هنگام راه رفتن با کفش تخت به شدت کشیده می‌ شود و احساس ناخوشایندی را در پا ایجاد می ‌کند.

پژوهشگران پوشیدن کفش پاشنه بلند را آن قدر مضر نمی‌ دانند، اما توصیه می‌ کنند که دوستداران این مدل کفش برای پیشگیری از پا درد به تمرین‌ های کششی بپردازند.

چگونه از آسیب جلوگیری کنیم

این استدلال که پاشنه اگر پهن تر باشد کمتر از پاشنه نوک تیز آسیب می رساند در تحقیقات غلط از آب در آمده است. هر کفشی که پاشنه داشته باشد و شما را چند سانتی متر بالا ببرد برای شما مضر است و به بدن شما آسیب می رساند. اگر فقط در شرایط خاص و مهمانی ها از کفش پاشنه بلند استفاده کنید زانو ها و کمر شما از شما بسیار تشکر خواهند کرد!

اگر مجبورید که این کفش ها را بپوشید قانون سه ساعت را به خاطر بسپارید: هر دفعه، کفش پاشنه بلند را بیشتر از سه ساعت نپوشید. بعد از در آوردن کفش ها تا آن جا که می توانید پاهای تان را ماساژ دهید. با استراحت دادن به پاهای تان و مراقبت از آن ها به طراحان اجازه نخواهید داد که به آن ها آسیب برسانند.

مهمترین عوارض کفش نامناسب

مهمترین عوارض کفش نامناسب ایجاد فشار روی پا و بروز زخم و خستگی است که خوشبختانه بسیاری از عوارض ایجاد شده برگشت پذیر هستند و با تعویض کفش و ارائه درمان مناسب حل می ‌شوند.

در بعضی افراد کفش نامناسب عوارض جبران ناپذیری برجای می ‌گذارد مثلاً در بیماران دیابتی که مستعد زخم‌ های پا هستند، شاید عوارض استفاده از کفش نامناسب برگشت ناپذیر باشد.

بنا براین کفش مناسب کفشی است که از همان ابتدا افراد در آن احساس راحتی کرده و به راحتی بتوانند با آن راه بروند. از ویژگی‌ های کفش راحت می ‌توان به داشتن انحنای متناسب با قوس کف پا، و پاشنه مناسب می باشد.